عمومی

مرثیه مجسم
بغضِ غریبی گلوی عالم را می فشارد و سنگینی داغی جان‌سوز بر قلب زمین زخم می زند. ملائک، کوچه پس کوچه های مدینه را در پیِ مرد بی نظیری می گردند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود؛ اما چه سود که اینک خوشه های زهرآگینِ کینه منصور، ‌قلب سپیدش را هزارپاره کرده است.

به ستاره ها بگویید دیگر ماه صادقانه شان طلوع نخواهد کرد!

شب های تیره عراق آرام بگیرند که دیگر مأمورین سیاهدلِ عباسی، از دیوارهای خانه ولایت بالا نمی روند و جانشینِ خدا را از سجاده نماز، با سروپای برهنه به دربارِ جور نمی برند!

امشب کوچه های مدینه داغدارند و بقیع، چشم‌انتظار آخرین مسافر خویش است. بقیع، بقعه ای خاموش و تاریک؛ بقیع، آشنایی غریب؛ بقیع، مزار بی چراغ و فانوسی که مظهر مظلومیت هزار و اندی ساله است. در بقیع، روضه لازم نیست، خودش مرثیه مجسم است…

رهبر عزیزتر از جانم، تو برای کشورم به مانند مدافعی سرسخت هستی که اگر دشمنان به زمین و آسمان بزنند و هر کاری کنند نمی توانند از تو عبور کنند. تو این کشور را حفظ کرده ای و ارزش هایی به آن داده ای که تا عمر داریم این ارزش ها به ما اعتبار خواهد بخشید. اکنون به این خاطر که تو مدافع و رهبر کشور ما هستید ما می توانیم به خود ببالیم و افتخار کنیم که ایرانی هستیم. خدا را شکر که سایه تو بر سر کشور ماست.

سلام برمهدی آل محمد….

به نام خدا

بسیج شجره‌ی طیبه و درخت تنومند و پرثمری است که شکوفه‌های آن بوی بهار وصل و طراوت یقین و حدیث عشق می‌دهد.               

امام خمینی (ره)

تشکیل پدیده‌ی بسیج، حاصل دوراندیشی بنیان‌گذار کبیر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی (ره) است و هفته‌ی بسیج، یادآور پیام تاریخی ایشان مبنی‌بر تشکیل بسیج مستضعفین، در سال ۱۳۵۸ است که تاهمیشه در تقویم تاریخ انقلاب اسلامی ایران می‌درخشد.

بسیج درحقیقت همان مفهوم بلندی است که مرزهای سنی، صنفی، قومی، جنسی و جغرافیایی نمی‌تواند آن را محدود کند؛ حقیقتی که نماد حضور ملی، مقاومت ملی و آگاهی یک ملت است.

هفته‌ی بسیج، فرصت مغتنمی است برای تجدید پیمان با آرمان‌های بلند امام راحل (ره) و بازخوانی نقش بسیج و جایگاه بسیجی که مهم‌ترین هدف آن یاری‌رساندن به دین خدا و مردم است.

زائری دور از همه زوّار، فکرش را بکن
گر چه رفتی بارها؛ این بار، فکرش را بکن

دست‌های خالی‌ات را دستِ سلطان داده‌ای
آمدی پشتِ درِ دربار، فکرش را بکن

با مفاتیح‌الجنان «باب‌الرضا» وا می‌شود 
یا سلامی بعد از استغفار، فکرش را بکن

قطره قطره گنبد از چشمانِ خیست می‌چکد
اشکِ شوقِ لحظه‌ی دیدار‌، فکرش را بکن

از طلایش ریخته پای کبوترهای صحن
گنبدِ بالای گندم‌زار، فکرش را بکن

باز دستِ پنجره فولاد، دستی را گرفت
می‌شوی بیمارِ یک بیمار، فکرش را بکن

میهمانِ حضرتی؛ با لقمه‌های حضرتی 
با خودش همسفره‌ای انگار، فکرش را بکن 

می‌پری در آسمانِ هشتمین بیتِ غزل 
بال‌هایت را نکن انکار، فکرش را بکن !

بعدِ رویایی که دستت شد دخیلی بر ضریح
بین آغوشش شدی بیدار، فکرش را بکن !